Japonya Juu-Ni
(14 Mayıs 2012)
Deniz ile buluşan ufak bir şehir, Kobe... İnsanıyla, doğasıyla adeta insanı- Hiç yalan söylemeyeyim, Kobe'de pek bir numara yoktu.
Kobe: Bir liman şehri
D
eğişiklik olsun, bu defa bir şehri terk etmeden buraya bir şeyler yazayım.
2 gündür Kobe’deydim. Kobe, 1995 yılında bir deprem sonucunda ağzı yüzü dağılan, hafiften İzmir’i andıran bir şehir. Tabii İzmir’den daha küçük ve sanayi çok daha çılgın bir boyutta ama benzetmek gerekirse illa, İzmir diyorum.
Kobe’nin iki tane ünlü şeyi var -ki zaten o yüzden sadece 2 gün ayırdım buraya. Bir tanesi marinası, diğeri de eti. “Kobe Beef” adındaki ünlü ve pahalı etin anavatanı burası. Ne var ki Kobe Beef, burada da çok pahalı! Eğer hakkıyla bir porsiyon Kobe Beef yemek istiyorsanız, yaklaşık 450TL’yi gözden çıkartmanız gerekiyor. Bu pahalı mekanlarda hem en kaliteli eti yiyorsunuz, hem de masada size bu eti özenle kesip pişiren bir aşçı da eşlik ediyor.
Marina ise şöyle bir yer:
Renkler şu an için kısılmıştır.
Efektsiz olanı da mevcut, o da şöyle:
Dönmedolap olayın merkezi…
Yağmur yağınca su alan müze.
Aşağıda göreceğiniz kulenin tepesine elbette çıktım. Çok bir numarası yok. Amorf kafes sistem de müze. Önde de deniz var. Deniz pek güzel değildi, ayrıca burası marina değil, bildiğin limandı bence.
Mesela bazı fotoğraflar koyacağım Facebook’a, orada sanayinin arasında sıkışmış bir dönme dolap göreceksiniz. “Harborland” diye eğlence mekanı yapmışlar ama sağda solda kocaman vinçler var, tankerler yanaşmış falan… Tam kendini bulamamış o liman, ben söyleyeyim.
Kıpkırmızı bir kule bu, tepesine de çıkılıyor.
Kaptanın seyir defteri, 14 Mayıs 2012: "Gemi sandığım şey meğer bir kuleymiş."
Dönme dolaba tek başıma binip amaçsızca dönüp duracak kadar yalnız değildim. (Öyleydim...)
Bir de gezi tekneleri var ve İtalyanca da bir adları vardı ama unuttum. Birkaç tane böyle gemi var size deniz turu hizmeti veren; dilerseniz onlara katılabiliyorsunuz. Ben katılmadım.
Alaturka diyeceğim de alajaponya demeliyim sanki bu tekneye…
Kobe’nin başka da bir olayı yokmuş aslına bakarsanız. Kuzeyde Roko mu, Rokoko mu, bir dağlar var yemyeşil ama pek aksiyon yoktu oralarda. Onsen’ler varmış birkaç tane; bana da artık onsen’den, sento’dan biraz fenalık geldi. (Şunları diyeceğimi hiç düşünmezdim :D)
Kobe’dir, Nara’dır, bunun gibi küçük yerleri gezmenin de süper bir yolunu keşfettim: Bisiklet!
Günlük 10TL’ye kiralıyorsunuz bisikleti, sonra ver elini tüm görülmesi gereken yerler… Bisiklet olayı çok yaygın olduğu için “Nereye park ederim?” “Kaldırımdan gitsem kafama odunla vururlar mı?” “Oraya bisikletle giriş yoktur kesin…” gibi kaygılarınız da olmuyor. Türkiye’de misal o bisikleti zaten park ettiğinizde öyle ya da böyle çalarlar, o ayrı ama bizde alışıldık bir durum olmadığı için de gerçekten ne yapacağınızı bilemezsiniz.
Burada ise bisikletle en dar kaldırımlarda bile gidebiliyorsunuz, bisikleti yasak olmayan bin tane yere koyabiliyorsunuz, kilitlemeseniz bile gözünüz arkada kalmıyor… Sırada Hiroshima var mesela, orada da artık olayım bisiklettir.
Şimdi ne kaldı, 15-17 Mayıs arası Hiroshima, ardından 18-21 Mayıs Osaka’ya geri dönüş (Birkaç yer kalmıştı, onları da göreyim.), 22-24 Mayıs Okinawa, 26-29’u da Tokyo. Ve böylece macera bitmiş oluyor…
Kobe’de büyükçe bir Çin mahallesi de bulunmakta.
“Toruko-Aysu” yazan bu dondurmacı gayet Türk dondurması satıyordu. Saatlerce muhabbet ettim sonra…
Kobe beef 2012'de 450 TL'ymiş, şimdi 45.000 TL olmuştur.
— Gelecekten gelen Tuna-san
